Posttraumatische reacties worden aangestuurd vanuit de emotionele hersenen.
In tegenstelling tot het rationele brein, dat zich uitdrukt via gedachten, uiten de emotionele hersenen zich door middel van lichamelijke reacties: misselijkmakende gevoelens, een bonzend hart, een snelle en oppervlakkige ademhaling, hartzeer, een gespannen en schrille stem, en de karakteristieke lichaamsbewegingen die op ineenstorting duiden, starheid, woede of een afwerende houding.
Waarom kunnen we niet gewoon redelijk zijn?
En waarom helpt het niet als we de bron van deze fenomenen begrijpen? Het rationele, uitvoerende brein is er goed in om ons te helpen begrijpen waar gevoelens vandaan komen. Bijvoorbeeld: Ik word bang als ik te dicht bij een man kom, omdat mijn vader mij misbruikte’ of Ik heb er moeite mee om mijn liefde te tonen aan mijn zoon, omdat ik me schuldig voel over het feit dat ik in Irak een kind heb gedood’. Het rationele brein kan echter geen emoties, gevoelens of gedachten ongedaan maken.
Als je leeft met een voortdurend gevoelvan dreiging op de achtergrond, of de overtuiging dat je in wezen een vreselijke persoon bent, helpt het weinig als je weet dat het niet jouw schuld is dat je werd verkracht.
Begrijpen waarom je je op een bepaalde manier voelt, verandert niet hoe je je voelt. Het kan wel verhinderen dat je toegeeft aan extreme reacties (zoals je baas aanvallen omdat hij je doet denken aan een dader, het uitmaken met je geliefde bij de allereerste ruzie of in de armen van een vreemde vallen), maar hoe uitzinniger we ons voelen, hoe meer het rationele brein wijkt voor onze emoties
