Posttraumatische reacties worden aangestuurd vanuit de emotionele hersenen.
In tegenstelling tot het rationele brein, dat zich uitdrukt via gedachten, uiten de emotionele hersenen zich door middel van lichamelijke reacties: misselijkmakende gevoelens, een bonzend hart, een snelle en oppervlakkige ademhaling, hartzeer, een gespannen en schrille stem, en de karakteristieke lichaamsbewegingen die op ineenstorting duiden, starheid, woede of een afwerende houding.
Waarom kunnen we niet gewoon redelijk zijn?
En waarom helpt het niet als we de bron van deze fenomenen begrijpen? Het rationele, uitvoerende brein is er goed in om ons te helpen begrijpen waar gevoelens vandaan komen. Bijvoorbeeld: Ik word bang als ik te dicht bij een man kom, omdat mijn vader mij misbruikte’ of Ik heb er moeite mee om mijn liefde te tonen aan mijn zoon, omdat ik me schuldig voel over het feit dat ik in Irak een kind heb gedood’. Het rationele brein kan echter geen emoties, gevoelens of gedachten ongedaan maken.
Als je leeft met een voortdurend gevoelvan dreiging op de achtergrond, of de overtuiging dat je in wezen een vreselijke persoon bent, helpt het weinig als je weet dat het niet jouw schuld is dat je werd verkracht.
Begrijpen waarom je je op een bepaalde manier voelt, verandert niet hoe je je voelt. Het kan wel verhinderen dat je toegeeft aan extreme reacties (zoals je baas aanvallen omdat hij je doet denken aan een dader, het uitmaken met je geliefde bij de allereerste ruzie of in de armen van een vreemde vallen), maar hoe uitzinniger we ons voelen, hoe meer het rationele brein wijkt voor onze emoties
In his 2014 landmark work The Body Keeps the Score: Brain, Mind, and Body in the Healing of Trauma, Bessel van der Kolk, M.D., captures the physical and emotional experience of the child in the narcissistic home: “Trauma almost invariably involves not being seen, not being mirrored, and not being taken into account.” He continues, “Being able to feel safe with other people is probably the single most important aspect of mental health.”
According to Dr. Karyl McBride, Director of The International Resource Center for the Daughters, Sons, and Partners of Narcissists and author of Will I Ever Be Good Enough?, there is a clear and disproportionate pattern of physiological fallout among her clients, stemming from narcissist trauma. Having worked with hundreds of ACoNs, McBride said, “I’m continuing to be amazed how these people come out of these relationships with narcissists having severe health effects.”
Psychotherapist Julie Tenenberg, with a practice in Oakland, California, specializes in treating narcissistic trauma. “All of my patients with a narcissist parent have health problems,” she said. “Growing up in a narcissistic home places stress on the body that threatens our homeostasis—the hypothalamic/pituitary/adrenal (HPA) axis,” Tenenberg explained.
In some cases, limited or no contact with abusive parents can be curative. Jeanie of Alberta, Canada, grew up with a narcissist mother and an enabling father with narcissistic traits. Her mother routinely criticized and ridiculed Jeanie, publicly humiliating her and overtly favoring her other children. “My mother would wake me up early every Saturday morning to clean the house while she cuddled and giggled in bed with my younger sister until noon,” Jeanie recalled. Her mother also restricted Jeanie’s clothing and hair style while giving free rein to her other children.
