Vaak is mijn mind al mijlen verder dan mijn body. Ik heb al (zonder dieper te voelen) bedacht wat ik ga doen. En zonder rekening te houden met mijn lichaam dender ik door, mijn burnout met open ogen tegemoet bijvoorbeeld. Denkend dat ik goed bezig ben.
Maar als het voelen in mij ontstaat dan heeft de mind het nakijken, of beter gezegd, dan heeft mijn mind geen enkel benul waar het over gaat, wat er gebeurt en waar we nu zijn. Want voelen is een andere grootheid waar de mind , het denken geen grip op heeft. Het zijn twee andere talen, twee andere modaliteiten. Zo kan je ook niet ruiken met je ogen of horen met je neus. Zo kan ik met denken niet bereiken wat ik voel. En andersom. Kan ik niet voelen wat ik denk. Hooguit dat ik schijnvoel. Het beschrijven van een gevoel vanuit mijn denken. Dit is wat mensen met NPD doen om emoties te veinzen. Kan maar is niet het zelfde.
Mijn lichaam kan een intense ervaring hebben, zelfs een aha-ervaring die van alles in gang zet, transformerend is, terwijl mijn mind geen enkel besef, geen enkele storyline heeft om deze fysieke ervaring te duiden.
Voelen gebeurt in het nu en in het nu kan er geen denken zijn. Want denken heeft verleden en toekomst als grondstof. Voelen heeft de ervaring van sensaties op dit moment als grondstof.
Daarnaast is het voelen direct, mist ongefilterd. Vaak leren we te veel met de mind te voelen, te duiden, te percipiëren, te labelen, te vervormen, een heel proces waarin het voelen uiteindelijk geeneens meer aan bod komt. We ontleren te voelen. Maar als we dat weer eigenen, dan is er een directe beleving van de werkelijkheid zoals die zich aan mij presenteert en is de reactie, Mits ik dat heb leren waarnemen via mijn zintuigen, vele malen sneller dan de geconditioneerde mind. Primaire instincten liggen diep in de hersenstam en werken zonder tussenkomst van de hoger gelegen hersencentra.
