Overleven is de kern. Hoe overleef ik. Dat is de taak van mijn BodyMind. Mijn lichaam en daarin mijn zenuwstelsel en alles wat die twee kunnen is gericht op overleven. Door fysieke beweging, bijvoorbeeld weg van iets bedreigend, of door iets te bedenken dat mij veilig houdt of zelfs wat schijnveilig voelt. Veel complexer is het niet.
Als het veilig is in A dan blijf ik daar lekker. En als het niet veilig is in A dan ga ik er van weg, dan distantieer ik mij, creëer ik afstand. Distantiëren en dissociëren lijken op elkaar. Beiden gaan over ontkoppelen. De een door fysiek aftand te nemen. De ander door een verbinding te verbreken, een gangbare associatie met de werkelijkheid los te laten. Doordat ik herinneringen heb aan andere situaties in mijn bestaan kan ik dus een bedachte voorkeur volgen on naar toe te gaan als ik weg wil van A. En als dit een beproefde methode is dan blijf ik dat als patroon gebruiken om naar veilig te gaan. Easy piezy.
Alles is te herleiden tot dit basale idee van overleven. En omdat we complexe wezens zijn na x miljard jaar van ontwikkeling van leven op aarde, lijkt het complexer geworden. Alsof het ergens anders over gaat. Maar ik daag je uit om iets te vinden dat niet over dit A naar B principe gaat. Huidcreme? Autobezit? Psycholoog bezoeken? Broodje kaas?
