Wie ben ik? is een eeuwenoude vraag zonder duidelijk antwoord. Hou het erop dat er meerdere ikken zijn die strijden om aandacht in een gegeven situatie. ‘Ik’ is allereerst een denk-concept, een gedachte. Of er een objectief ik is is nog niet aangetoond. ‘Ik’ is niet meer dan een duiding. Ik is een rare mix van algoritmische reacties in verschillende staten van veiligheid in verschillende omgevingen. Een eindeloos aantal mogelijkheden.
Maar al die mogelijke reacties zouden mij overleveren aan de willekeur van de chaos om mij heen. Dat zou onhoudbaar zijn en niet heel efficiënt. Dus geven mijn auto-biografisch en mijn procedureel geheugen de boel een beetje houvast, vanuit een historische perspectief. Autobiografisch geheugen is een subjectieve geschiedschrijving van mijn BodyMind. Mijn procedurele geheugen automatiseert hoe taakjes verricht worden. Om die, na geleerd te hebben dat iets werkt, zich voor mijn gemak, vaak automatisch zonder tussenkomst van het denken herhalen. Voorbeeld hiervan zijn fietsen en autorijden maar ook tandenpoetsen en de weg naar kantoor. En natuurlijk mij veilig houden.
Ik reguleer mijzelf door oud gedrag. Dat ooit werkte om meeste spanning eraf te halen. Dus dat is de verslavingsvalkuil. Systeem gewoonte, gemakkelijker weg dan nieuw gedrag. Voelt vertrouwd ook al werkt het niet meer optimaal in de volwassene die ik nu ben.
Ik ben de perceptie van mijn staat van veiligheid. Per staat verschillen de inhoud en focus van de emoties en de intensiteit van die emoties.
Wat werkt wordt versterkt.
