In de kern zoekt mijn BodyMind als systeem altijd naar optimale veiligheid.
Die primaire veiligheid waardoor een soort overleeft en ondergeschikt daaraan ook het individu overleeft is bij dieren de kern van hun instincten, die genetisch wordt doorgegeven. Zodat bijen doen wat bijen doen en meiren doen wat mieren doen. Zonder dat er iets aangeleerd hoeft te worden. Het zit in hun genen, de overleving van de soort. Dit is instinctieve oriëntatie in de wereld. Dit bepaalt hun gedrag.
Naar instinctieve oriëntatie is er leren via een zenuwstelsel. Pijn die wordt gevoeld bij de hete kachel, verzorgende dieren die jongen iets leren, zo doen we dat hier, kijk maar goed en probeer het maar eens. Dit laat een spoor achter in het gehele zenuwstelsel waaronder het brein.
En toen gebeurde er iets bijzonders. Er kwam bewustzijn. Ongeveer 2 miljoen jaar geleden. Naast instinctieve oriëntatie via genen en veiligheidsleren via mijn zenuwstelsel kwam er een externe oriëntatie via het denken. Denken met bewustzijn over oorzaak en gevolg, herinneringen, interne projecties van de buitenwereld, conceptueel en metaforisch denken en daaruit de taal en het zelfbewustzijn. Dit ‘denken’ kreeg als overlevingstrategie gaandeweg meer voet aan de grond. Zoals een virus-mutatie die sneller besmet de voorkeur krijgt. zoals het dier met de beste aanpassing aan de omgeving overleeft.
Zij die gaan hebben altijd gelijk
Bert van Zegveld
Tot deze mutatie in ons overlevingssysteem kwam, was er relatieve rust vanuit mijn instinctieve oriëntatie. Alles gebeurde in het moment. Daarna kwam er tweespalt tussen wat mijn intuïtie aanbood aan autonoom gedrag en wat mijn denken als overlevingsstratiegie aanbood. Denken bood mij de kans mijn buitenwereld te manipuleren op een tot dan toe ongekende manier. Hierdoor ontstond de tegenstrijdigheid met mijn hier en nu instinctieve oriëntatie in de wereld. Het was gedaan met de rust. Het verhaal van Adam en Eva die van de boom de kennis aten, staat hier symbool voor. Ik kreeg kennis van de wereld buiten dit moment, buiten dit hier en nu, en kon mijn buitenwereld manipuleren in mijn binnenwereld door te ‘denken‘.
Kort gezegd ontstond er door de toenemende complexiteit en variatie van mijn denken een steeds grotere dissociatie met de hier en nu wereld van de instinctieve oriëntatie. In de kern dus een psychose waarbij de realiteit niet meer ervaren kan worden zoals die zich hier en nu aan mij voordoet. Er is verwarring tussen de echtheidsbeleving van innerlijke objecten en uiterlijke objecten. Met wanen en hallucinaties en vervormde herinneringen en percepties. Zie hier de Menselijke Conditie waar onder andere de Australische bioloog Jeremy Griffith over schrijft. Ziehier de basis voor de steeds meer onhoudbare wereldervaring van vandaag, waarbij narcisme 1 weg uit is, psychopathie een andere of strijd voor het goede de andere.
Er ontstond een innerlijke oorlog tussen mijn natuurlijke, zintuiglijk geankerde intuïtie en mijn begrip-gebaseerde, dissociatieve denken. Die oorlog heb ik in veel gevallen buiten mij uitgevochten. Omdat de pijn van de bewustzijnssplit in mij te ondraaglijk was. Het lag aan anderen hoe ik mij voelde, er was niet genoeg van dit of van dat, de uiterlijke vorm zal mij wel verlichting geven, doe mij maar iets verslavends om niet te voelen wat mijn meer instinctieve lichaam mij wel wil laten voelen.
De vraag is of ik in mijn ontwikkeling de afgelopen 2 mln jaar van juist meer narcistisch, meer manipulatie van de binnenwereld en dan de wereld aan te passen aan wat ik had. of dat de curve de andere kant oploopt ; van lief zorgzaam, leven in de buitenwereld die vrij synchroon verliep met mijn binnenwereld omdat ik zintuigelijk onbewust verbonden was, een was met die wereld. En dat de wereld er nu uit aan het komen is als evolutie. welke kant gaat het op? En is de opleving van de narcistische wereld leiders een laatste stuiptrekking van de oude bange onveilig voelende manipulatieve narcistische mind en de battle inside me?
Dat ik als mens steeds bewuster wordt staat buiten kijf, net zoals het universum uitdijdt dijdt ook mijn bewustzijn, mijn kennis uit, ook voor onze soort als geheel.
Of zijn we van naïf, grotendeels onbewust, manipulatief narcisme aan het doorgroeien naar bewuste volwassen psychopathie? Waarin ik mij van mijn manipulatie en de kracht daarvan gewaar wordt. en dat inzet voor mijn eigen doelen. En daarbij voorbij ga aan de soort.
Met als tegenhanger dat het bewuster worden van mijn wereld, mijn buitenwereld en mijn impact als soort op die wereld. Wil ik door dat bewust te worden daarvoor dan mijn verantwoordelijkheid nemen. Het onrecht en de doelgerichte egoïstische vernietiging stoppen. Dus kwaad versus goed.
De mens heeft een heroïsche strijd geleverd om meer kennis te vergaren en te verdelen. Met als laatste grote wapenfeiten het internet met het in alle aspecten in kaart brengen van de wereld. Alleen ben ik met al die externe ontdekkingen de verbinding met mijn oriënterende intuïtie verloren. Waardoor ik mijn lichamelijke reacties in uiting heb verarmd en verdrukt. Zie hier de verloren menselijke maat.
De mens is in de kern een (kudde) dier. Dat wilde instinctieve hebben we eerder losgelaten. Ik ben nu een op hol geslagen dissociatie machine die (1) òf onbewust de externe wereld intern manipuleert en instinctief reageert op die interne projecties, óf (2) bewust de externe wereld extern manipuleert voor zelfverrijking.
We weten dat dissociatie als psychisch fenomeen een ongewenste en gespannen toestand is die vraagt om terugkeer naar de realiteit. Ik ben als moderne mens dus logischerwijs van streek. Mijn innerlijke intuïtieve kompas ben ik kwijt in een overheersende denkwereld. En dat geeft mij op de achtergrond een chronisch onveilig gevoel.
Natuurlijk geselecteerde genen oriënteren mij zonder dat ik weet waarom. Zenuwgebaseerd leren komt voort uit kennis hebben van. Kennis die overgedragen word (opvoeding, school) of gaandeweg en spelenderwijs tot mij komt (hete kachel). Ik ben mij bewust van de leerervaring. Dat ik die soms vergeet onder een berg van daaropvolgende leermomenten is een ander onderwerp. Sommige leerervaringen hebben met mijn overleving te maken. Doe dit of anders zwaait er wat! Er was een reden om het geleerde in de praktijk te brengen. Het was beter voor mij. Als het niet beter voor. mij was in een gegeven situatie dan deed ik het niet of werd het vergeten. Ziehier de origine van de kindertrauma vervormingen die er zijn. nl het was voor mijn overleving en ik doe dingen nog steeds vanuit die gewoonte. Mijn lichaam als overlevingsmachine gebruikt in de kern een copy/past techniek. zeker als iets werkt. dan is dat de koerste weg naar succes. Met een minimum aan inspanning. ik hoef niet steeds het wiel opnieuw uit te vinden met nieuw aangeleerd gedrag per situatie. Eens geleerd altijd geleerd. Jong geleerd, oud gedaan. Procedurele geheugen. Handig bij het fietsen. Niet handig in vel andere gevallen als je er bewust over nadenkt. maar veel reacties komen autonoom, automatisch; en bere-snel en erg onbewust.
Ons ergens bewust van zijn, ons dissociatieve denken, is eigenlijk een survival mutatie. Daarvoor waren we één met de buitenwereld. een chaotische, gevaarlijke, gewelddadige wereld. Vooruitzien is regeren heeft toen als mutatieve kronkel de strijd gewonnen in de overlevingsrace.
De prijs was wel het verlies van mijn eenzijn, mijn inspanningsloos, ongemanipuleerd verbonden zijn. Door mijn dissociatie is er een eenheid verbroken, en zocht ik naar verbinding buiten mijzelf. New-age propagandeert weer de verbinding met mijzelf te vinden.
Ik propageer de verbinding van mijzelf met de wereld te vinden. Middels mijn zintuigen en gezonde percepties vanuit mijn ongefilterde waarnemingen. Om vanuit die waarneming mijn intuïtie weer mee te laten spreken in mijn wereldoriëntatie. Door weer mijn oriënterende intuïtie vanuit mijn lichaam te gebruiken om verbonden te raken. Met mijzelf (is een denk concept) is daarin minder belangrijk. Eerder met mijn emotionele reacties te verbinden. Bewust toe te laten en waar te nemen met mijn nieuwe reflecterende zelfbewustzijn.
Ik ben mijn veiligheidsbesef verloren in denken in abstracte concepten versus neuro-sensing mijn buitenwereld vanuit een directe nu meer bewuste verbinding met die buitenwereld. Ik heb te lang meegedaan in de strijd der ongrijpbare concepten, in het proberen de wereld te be-grijpen zonder mijn lichamelijke sensaties, mijn originele zintuiggebaseerde intuïtieve wereld-oriëntatie inclusief mijn autonome emotionele reacties in mijn contact met anderen in de kudde. Ik neem de wereld waar via mijn zintuigen. Niet met verinnerlijkt denkconcepten. Door weer mijn lichaam in te gaan en te voelen wat ik voel verbind ik mij. Met de wereld, met mijn lichaam, met mijn geest, met mijzelf. Inclusief mijn denken, maar nu als een van de reacties van mijn BodyMind om mij veilig te houden. Ik ben gaan geloven in mijn eigen verdedigingsmechanisme. Mijn denken. Typisch geval van “the tail wags the dog”
De eeuwigdurende genetische soortbeschermende zoektocht naar meer veiligheid heeft geresulteerd in een mutatie die we bewust denken noemen en met dat denken ook over onszelf als concept kunnen zijn gaan denken, ons zelfbewustzijn, als conceptuele afscheiding van het geheel. Mooie mutatie blijkt, we zijn er nog, maar met serieuze bijwerkingen. Als onze intuïtie heeft verloren dan is er een serieus missende schakel.
Door de dissociatie is er ook ingeslopen dat er een goed en fout is als we bv intuïtief gedrag van het moment langs een conceptuele lat leggen. religies en filosofen hebben hier flink aan bijgedragen in hun zoektocht naar een objectieve conceptuele waarheid. want met die waarheid zouden we ons weer veilig voelen. alleen werd dat niet met die woorden gezegd. er werden vanuit waanideeën zoals hemel en hel bedreigingen en beloftes gemaakt, volledig desillusioneer en psychotisch. het denken nam door angst gedreven mythische proporties aan. Grandioze (religieuze) ideeën en andere confabulaties werden met hand en tand verdedigt met ontelbare onschuldige doden als gevolg.
De ene conspiracy theorie volgde de andere op. Op zoek naar controle en macht over een chaotische buitenwereld. Geen doden door natuurrampen of mislukte oogsten maar doden doordat het soort-reddende denken ons toestond uit dit moment te ontsnappen, te dissociëren. Ideeën waren belangrijker dan de menselijke maat zoals ervaren in de reacties op zintuiglijke waarneming van emoties in mij en in de kudde. Concepten kunnen alleen verdedigd worden met andere concepten of de dood. Concepten worden voor de totale waarheid genomen terwijl het eigenlijk onrealistische reflecties zijn over een veel grotere werkelijkheid.
We hebben zo lang in deze concept wereld geleefd dat ik er eigenlijk wel klaar mee ben. En eigenlijk ben ik woest over zoveel ellende. Alleen kan ik mijn boosheid hierover niet in woorden vatten, en emotioneel lopen er generaties door mij heen met onverwerkt trauma als gevolg van twee miljoen jaar oefenen met het ontloken denken. Ik leef in een grotendeels conceptuele wereld. Als ik er uit stap kom ik in een zo een grote eenzaamheid waar ik mij in mijn primitieve intuïtieve wereld niet bewust van was. Dit gat is zo groot. Zo alles omvattend. Te groot om de concepten los te laten. Te groot voor mijn woede of verdriet. Te groot voor ieders woede of verdriet. Gewoon te groot voor een mens.
Mentale concepten de-personaliseren mij, ont-lichamen mij, zolang mijn emoties en fysieke ervaringen geen plaats aan tafel hebben.
Goed en kwaad verdedigen beiden vanuit een zelfde behoefte aan veiligheid, behoefte aan behoud, aan homeostase. Beiden hebben een andere weg ‘gekozen’ om hun doel te bereiken. De een (goed) heeft geleerd dat altruïsme, en via die weg een gezonde kudde, bescherming biedt. De ander (kwaad) heeft geleerd dat de kudde gebruikt kan worden voor de individuele veiligheid. Het perspectief is gelijk. Veiligheid, overleven, soortbehoud, homeostase. Beide gaat over soortbehoud, alleen de weg ernaar toe verschilt. Zie hier het mythische strijd tussen goed en fout. Een verschil in perspectief en indoctrinatie uit de zorgtijd als kind.
