Teruggaan naar wat er was is onmogelijk! Net zomin ik terug kan naar mijn kindertijd of terug de baarmoeder in. Hoe aanlokkelijk dat ook moge zijn. Ik heb geen keus dan om verder te gaan met wat er nu is. Om een nieuw perspectief vanuit dit moment te creeeren. Om te ervaren wat er werkelijk is in dit moment, hier recht voor mij, met alles erop en eraan. Dat is mijn startpunt. Elke seconde weer opnieuw.
En ik ondersteun wat hier uit dit nieuwe starpunt komt. Vanuit dit nieuwe perspectief. Niet vanuit een plan of visie of oordeel dat ik in het verleden geceeerd heb, als was dat verleden 10 min geleden. Ik blijf wakker tot wat er nu gebeurt, in mijn waarneming. Wie is er nu? Wat is er nu? Ik luister, kijk om me heen, vertraag. Zo kom ik verder dan het beperkende, gefilterde perspectief ingegeven door mijn conditionering vanuit mijn trauma.
